Week 15

Deze week stuitte ik tijdens mijn stage op een luxe probleem: ik wist niet meer goed wat ik moest doen. Het dieet voor hepatitis B patienten is gemaakt, inclusief een extra dieet voor levercirrose. Ik draai ondertussen consulten en hen al voorlichtingsmateriaal gemaakt over de werking van de lever. Ik wist dat mijn stagebegeleider aan het begin van mijn stage verteld had dat de website dringend aan vernieuwing toe was, hij vroeg toen of ik hier verstand van had. Het leek me een leuk project, maar aangezien een website vormgeven weinig te maken heeft met voeding zou dit voor school niet volstaan. Maar deze week bedacht ik me dat ik de website nuttig kan inzetten door mijn voorlichtingsmateriaal, dieet en leefstijl adviezen hier op te plaatsen. Dus nu ga ik daar toch mee aan de slag.

Op donderdag vonden er sollicitatie gesprekken plaats op kantoor. Mijn collega is hoogzwanger en gaat binnenkort met verlof waardoor er een Health Worker nodig is die haar vervangt. Toen mijn baas binnen kwam met de mededeling dat ze gesprekken gingen voeren was mijn eerste reactie: ‘Oh alright, should I sit over there so you can interview them?’ Maar nee.. ik moest erbij zitten! Mijn baas schreef een aantal punten op waar de dames op getoetst zouden worden, zoals: Kennis van hepatitis, zelfstandigheid, innovativiteit en beheersing van Engels en Dagbani. Mijn collega en ik moesten de twee kandidaten op deze punten toetsen aan de hand van het gesprek. Er werd ook verwacht dat ik vragen  stelde. Ja, je hoort het goed; deze meid heeft een sollicitatie gesprek gehouden. Hoe staat die op mijn CV? ;)

Moet eerlijk zijn dat ik het zeer ongemakkelijk vond. Beide personen waren erg zenuwachtig, en ik vond ze absoluut niet zelfverzekerd of zelfstandig genoeg over komen om voorlichting te geven aan clienten zoals mijn huidige collega dat doet. Ook op de inhoudelijke vraag wat de lever voor functie vervult kwam maar een onvolledig antwoord. Ik merkte daardoor dat ik de kandidaten strenger en minder goed beoordeeld had dan mijn collega. Dit komt achteraf gezien mede door verschillende opvattingen. Ik ben vanuit mijn studies in Nederland gewend dat je een bepaald niveau van voorkennis of zelfs al ervaring moet bezitten om aan een baan te komen. Maar hier is het schijnbaar gebruikelijker om de meeste kennis op te doen in de praktijk, zo leren de verpleegkundigen het snelst.

Wat ook grappig was is dat mijn baas zei dat de eerste kandidaat hoort tot een bepaalde stam waarvan de mensen bekend staan om harde werkers te zijn, zij had daardoor een streepje voor. In Nederland zou het ondenkbaar zijn om iemand zo te discrimineren op komaf, maar omdat Ghana een collectivistische cultuur heeft is dat hier vrij normaal. Je wordt gezien als deel van een groep in plaats van een individu. Het was al met al een aparte ervaring..

Dit weekend ben ik vooral weer te vinden in mijn geliefde sportschool die hier tot mijn verbazing al weer open is.

Hebben jullie nog leuke plannen nu er in Nederland meer restaurants en gelegenheden hun deuren openen?

Uiteraard nog wat feitjes:

Als collega’s lunchen zeggen ze vaak: “You’re invited.” (Om mee te eten). Eten wordt hier veel vaker met iedereen gedeelt. Een eigen lunch pakketje meenemen is minder gebruikelijk.

-een flinke regenbui betekend standaard dat mensen wachten tot deze over is voor ze naar hun werk gaan. Sommigen wegen worden namelijk onbegaanbaar, en alleen rijke mensen hebben de luxe van een auto.

Dat was hem weer. Tot volgende week!