Week 19

Ondertussen ben ik terug in Nederland. Een aantal dagen geleden ging ik met de bus naar Accra, deze bus rijd door heel het land heen, en na 13 uur kwam ik aan in de hoofdstad. Hier zou ik mijn vliegticket ophalen bij het KLM kantoor, ik had gekozen voor de repatrierings vlucht aangezien de grenzen nog wel een tijd gesloten zullen zijn. De catch was echter dat ik dit ticket dus niet op afstand kon betalen. Dus mijn plan was dus om na aankomst het ticket te halen en dan nog een stukje van de stad te verkennen. Een leuke verassing die dag was dat een vriend die in Tamale woont besloot om na zijn zakenreis naar Accra te komen om de dagen met mij te spenderen en me uit te zwaaien. Hij zou dan rond de namiddag arriveren.
Een minder leuke verassing was dat ik eenmaal bij het KLM kantoor te horen kreeg dat ik niet op de lijst stond om een ticket te kunnen kopen, ondanks mijn bevestigingsmail. Ik moest naar de ambassade gaan om verhaal te halen, maar die was dicht. Dus belde ik de alarmlijn, volgens hen was er een deadline die ik niet gehaald had, maar dit stond helemaal niet in de mail. Toen de medewerkster dit zag bood ze me excuses aan, maar verwees me weer naar KLM. Kortom: helemaal waardeloos. Uiteindelijk kwam het er op neer dat ik alleen maar op zondag naar het vliegveld kon gaan om te kijken of er iemand niet zou vliegen waarvoor ik dan ik de in de plaats kon. Die kans leek dus erg klein. Ik was kwaad, en probeerde zaterdag mijn gedachten te verzetten door samen met mijn vriend Ephraim wat wijken in Accra te bezoeken en de watertoren te beklimmen. Dat werkte aardig voor mijn slechte humeur. De volgende dag vertrok ik maar naar het vliegveld op hoop van zegen. Ik sprak iedere medewerker aan en legde de situatie uit. Toen bleek dat aardig wat mensen met hetzelfde probleem zaten. Maar het laatste uur konden veel van ons nog mee! Ik kreeg een kosteloze upgrade naar de business class omdat een manager vond dat ik dat verdiende na een reis van 13 uur. Mijn vlucht was super comfortabel, en ondertussen vertoef ik me dus weer in ons kikkerlandje en geniet ik van onze privileges hier. Toch ga ik de mensen en het leven in Ghana zeker missen. Ik houd mezelf voor het beste van de twee werelden te combineren.