Week 17

Heehoi,

Deze week kreeg ik bericht van de Nederlandse ambassade in Ghana dat er weer twee repatriëringsvluchten uitgevoerd zullen worden op 23 juni en 5 juli. Eerder kreeg ik een mail waarin stond dat de laatste reddingsvluchten geregeld waren en er voorlopig geen nieuwe meer gepland stonden. Ik had daar toen genoegen mee genomen omdat ik nog altijd mijn stageperiode af wilde ronden en omdat ik hoopte dat er commerciële vluchten vlogen tegen de tijd dat ik terug zou gaan, deze zijn vaak een stuk goedkoper dan de 600-900 euro die KLM vraagt voor de repatriëringsvluchten. Want laten we eerlijk zijn, er zijn veel zaken waar een mens liever spaarcentjes aan uit geeft dan een veel te prijzig vliegticket.

Maar goed, ondertussen is het bijna 1 juli, en leef ik in de realiteit dat mijn eigen vliegticket geannuleerd is, en de grenzen nog steeds dicht zijn. Ook neemt het aantal corona cases in Accra flink toe. De piek die Nederland al gehad heeft zit er hier wellicht nog aan te komen. Ik ben dus van plan om 5 juli terug te gaan met de repatriëringsvlucht als mijn vliegmaatschappij niet met een beter aanbod komt.

Ondanks dat het hier nog hartstikke fijn is kijk ik er ook weer naar uit jullie allemaal weer te zien en spreken, in een comfortabel bed te slapen, niet in een gat te hoeven plassen, én ik heb ook heel veel zin in lekker Hollands kaas en yoghurt te eten als ik terug ben, producten die ik hier wel een beetje gemist hebt. Het zijn soms de kleine dingen..

Er zijn ongetwijfeld ontzettend veel zaken die ik hier ga missen zoals de vrienden die ik hier gemaakt hebt, de behulpzame en vriendelijke mensen, de relaxte sfeer, de dagelijkse kinderboerderij ervaring in Ghana en de vele grappige ervaringen hier. Een voorbeeld van zo’n typische ervaring had ik afgelopen week nog: Ik liep op de markt met een berg tassen terwijl een local een gesprek aanknoopte en vroeg waar ik vandaan kwam. Normaal helemaal prima, maar ik liep in de bloedhete zon te hannesen met mijn bagage terwijl ik de mensenmassa probeerde te passeren en ondertussen naar de juiste yellowyellow zocht naar Gurugu. Dus ik was lichtelijk overprikkeld en het was niet mijn sociaalste moment toen hij vroeg of ik Christen was en ik antwoorde dat ik atheïst was, ‘zoals bijna iedereen in Nederland.’ Vaak praat ik wat om deze vraag heen aangezien het vrij ondenkbaar is voor Ghanezen dat iemand geen geloof zou hebben. De jongen was dan ook geschokt en mompelde dat deze voorspelling in de bijbel beschreven staat en de wereld een goddeloze plek aan het worden is.

Ondertussen vond ik mijn yellowyellow waarna ik me tussen twee big momma’s  met baby’s propte. De wagen stond helemaal klem tussen tientallen andere yellowyellows waardoor onze chauffeur flink toeterde en uiteindelijke uitstapte om de andere wagens weg te duwen. De student was tijdens dit tafereel aan het bidden voor mij en vroeg of ik zijn gebed na kon zeggen en Jezus Christus als mijn redder te accepteren. Ik bedankte hem waarna hij gedag zei. Daarna botste er een yellowyellow tegen die van ons aan, en na veel verkeersophef vertrokken we dan eindelijk. (Die frequente botsingen zijn doorgaans niet zo hard gelukkig). Maar toch gek, die soms zo ongestructureerde chaos is straks voorbij en maakt plaats voor de regelmaatschappij in Nederland. Dat zal weer even wennen zijn.

Het weer in Nederland is deze weken in ieder geval vergelijkbaar met Ghana heb ik vernomen, regenbuien uitgezonderd dan.

Tot de volgende update!

En uiteraard de feitjes:

-Ik kreeg gisteren van een vriend een paar stuks ‘African black soap’, dit is zeep gemaakt van de as van cacoavruchten of plantain(bakbanaan) schors, kokos en palm olie en sheaboter en is te gebruiken voor gezicht en lichaam. De zeep is een traditioneel en handgemaakt product door vrouwen uit West-Afrika.

-Vrouwen dragen hier al hun items en boodschappen op hun hoofd in grote schalen, om deze stabiel te houden dragen ze hier soms een gevouwen doekje onder (zie web foto). Zo hebben ze altijd hun handen vrij.