Week 1

Op maandag was ik vroeg uit de veren om opgepikt te worden door mijn stagebegeleider voor de eerste stage dag. Om 7:00 stond ik met spanning te wachten toen ik een SMS kreeg van begeleider Norma: zijn band was lek, dus het zou langer duren voordat we naar The Kings Village konden. Thuis aangekomen heb ik 3 uur gewacht om vervolgens te horen dat deze dag niet door zou gaan: er was  van alles mis met zijn motor, en het repareren gaat niet zo vlot als in Nederland. Ik besloot die dag maar een geïmproviseerde workout te doen om hier toch nog mijn normale sport routine te behouden. Maar er is hier wel een sportschool dus! Ik durf er momenteel nog niet naar toe omdat ik heel dit land en de cultuur nog niet begrijp. Jullie zijn getuigen: ik wil mezelf voor eind maart inschrijven.

Verder deze dag nog een donatie actie opgezet voor mijn stageplaats. Wilde dit jaar een bijdrage leveren aan de mensen hier, die armer zijn dan we in NL ooit zullen zijn. Het doel van €200 is inmiddels behaald door de gulle donaties. Dank daarvoor! In Ghana is dit een groot bedrag. Er kunnen hiervan 600 zakjes PlumpyNut van gekocht worden. Dit voorziet ongeveer 10 kinderen voor een maand van voeding. Zoals gezegd deel ik nog hoe het bedrag besteed is voor 1 juli, op dit moment draag ik liever bij op een duurzame manier waar mogelijk. Voedsel verstrekken is natuurlijk onmisbaar, maar het voelt als symtoombestrijding. De overheid in Ghana zou deze projecten moeten finacieren en voor gezondheidsvoorlichting zorgen, maar volgens de locals bemoeien die zich er niet mee. Daardoor zijn veel non-profit organisaties hier in het noorden super afhankekijk van giften. Wellicht heeft een voorlichtings campagne over hygienische maatregelen meer zin. Dit kan infecties voorkomen en daarmee ook de bijkomende ondervoeding. Even aankijken dus.

Op dinsdag werkt mijn stagebegeleider niet. Dus opnieuw een vrije dag. Normaal hoor je me absoluut niet klagen. Maar zonder vrienden, familie en afleiding in Nederland had ik niet gek veel te doen. Uiteindelijk kon ik mee met Renalda om mee te kijken met het vrouwenproject. Het doel hiervan is om een groep vrouwen te empoweren bij het starten van een gezamelijke business, zoals het verbouwen van de in de VS en Europa veelgevraagde superfood Moringa. De vrouwen kunnen hiervoor een microkrediet krijgen.  Het project staat nog in de kinderschoenen. Renalda kijkt nu vooral welke vrouwen serieuze bereidheid tonen. Dinsdag was dan ook alleen een samenkomst om de vrouwen te leren kennen, en te lezen uit de bijbel en zo verbinding te vinden. 

De tweede vlaag van verbijstering overmeesterde me toen Renalda op de terugweg vroeg of ik het kindje had gezien wat èèn van de vrouwen vasthield in het dorp. Dit kindje zag eruit alsof het een handicap had zoals down-syndroom. “Die kinderen worden vaak niet geacepteerd in de community, ze worden naar de medicijnman gebracht en soms vermoord’. Toen ze dat vertelde was mijn eerste gevoel afschuw, gevolgd door heel veel vragen. Opnieuw door een gebrek aan scholing wordt de genetische oorzaak van zo’n handicap niet begrepen. Het zijn volgens de medicijnmannen kwade geesten, of er wordt gezegd dat het kind geen mens is maar een wild dier. Dan wordt het bijvoorbeeld achtergelaten in het bos. Als de moeder besluit dat ze het kind wil houden staat ze er in de meeste gevallen alleen voor; de sociale druk in de community’s is groot. Waarschijnlijk speelt armoede ook mee, Als ouder van een gehandicapt kind in Nederland kun je financiele ondersteuning verwachten. Maar in het ‘out of pocket systeem’ in Afrika betekend een kind met een handicap hebben dat het geen bijdrage kan leveren, maar wel gevoed moet worden. Ze richten zich dan vooral op de gezonde kinderen.

De woensdag, donderdag en vrijdag liep ik stage. Mijn stagebegeleider is erg vriendelijk. Wat mooi is aan de werksfeer hier is dat de taken verricht worden, maar er daarbij gelegenheid is voor een gesprek of een grapje. Het is niet zo strict als bij ons. En waar ik in Nederland overal en altijd de langzaamste ben in praktisch gezien alles, is dat hier dus niet het geval. Zie je het voor je? 

Op donderdag was ik ook jarig, en onder de onbekenden had ik niet echt een verjaardagsgevoel zoals te verwachten. Had voor mijn reis drop en stroopwafels meegenomen om te trakteren. Met de drop wilde ik vooral uittesten of alle buitenlanders geen (honing)drop lusten, dat blijkt te kloppen. Gelukkig konden ze de stroopwafels wel waarderen.

Verder heb ik deze dag tijdens een follow-up in een afgelegen dorp welgeteld drie kinderen aan het huilen gekregen door wit te zijn.  Ik moet er nog steeds achter komen of die kids nooit een witte huid gezien hebben, of slechte ervaringen hebben met blanke verpleegsters of zo.

Vrijdagochtend wilde Norma nog even lunch halen voor op werk. Bij het food kraampje langs de weg zag ik 5 verschillende gerechten staan zonder naam. Ik vroeg aan Norma hoe een appetijtelijk uitziend gerecht heette, waarna ik te horen kreeg dat ze er maar èèn verkopen: rijst met bonen en vis of vlees. Als ik niet in Ghana was had ik dit onacceptabel gevonden.

Enkele feitjes:  

-Locals hier vinden het de normaalste zaak om gewoon je huis binnen te lopen. Privacy bestaat in dit opzicht niet.

-Norma had het over een ‘meeting’ waarna ik vroeg of ik erbij kon zijn. Bleek het vervolgens een preek te zijn tegen de schoonmaakster die haar werk niet goed deed, zit je dan..

-Ik uit het niets een Health talk moest geven voor de moeders zonder enige voorbereiding. Deze educatieve aangelegenheid werdt vervolgens onderbroken doordat de moeders buiten een slang zagen die ze wilde vermoorden.