Week 11

Hoihoi,

Er zit alweer een week op met een aantal nieuwe ervaringen. Zo heb ik deze week mijn verlengde visa opgehaald bij de immigration service. Die lag er eigenlijk al een maand, maar ik zou gebeld worden als hij klaar zou liggen. Dat werdt schijnbaar meer voor de vorm gezegd, want volgens Renalda bellen ze eigenlijk nooit. Ik en mijn huisgenoten zouden daarom het beste gewoon langs kunnen gaan. De meeste zaken regel je hier het makkelijkst door je gezicht te laten zien. Bellen lukt soms ook nog wel als je meerdere onwerkzame telefoonnummers op internet doorspit om de juiste te vinden, als er al een bedrijfswebsite bestaat natuurlijk. Wat ik ook grappig vind is dat bijna alle kleine winkel eigenaren overdag een dutje doen. Ze worden dan wakker als je binnen komt. Alsof iedereen een chronisch slaap tekort heeft. Nu heb ik zelf ook op mijn vorige stageplaats ervaren dat je ontzettend slaperig wordt van temperaturen tussen de 35-40 graden en de hoge luchtvochtigheid, ongeacht hoeveel nachtrust je hebt gehad. Maar nu ik de luxe heb van een airco op kantoor scheelt dat enorm.

Verder heb ik op vrijdag een online herexamen gemaakt voor mijn opleiding. Die zou ik eerst volgend schooljaar pas maken doordat ik in het buitenland ben wanneer hij afgenomen zou worden. Door de COVID-19 crisis zijn echter alle colleges en examens online beschikbaar natuurlijk, ik kon dus gewoon deelnemen. Wie weet worden de hogescholen na deze crisis eindelijk wat minder rigide in hun beleid en geven ze vaker toetsen op afstand voor speciale gevallen.

Na het maken van deze pittige toets over ironisch genoeg- ondervoeding stond er een ontmoeting met Abdella op de planning; een boer uit een nabij gelegen dorp. Renalda bracht me met hem in contact omdat ik haar had verteld dat ik graag een keer mee wilde helpen op een boerderij omdat ik altijd al de droom heb om later een kleine moestuin aan te leggen. Als toekomstig voedingsdeskundige is het altijd waardevol om te weten hoe voedsel nu precies geproduceerd wordt, naast dat het me ook gewoon leuk lijkt om te onderhouden. Verder had ik ook bedacht dat het me een beter beeld zou geven van het leven hier, aangezien de meeste mensen hier boer zijn, of het nu voor verkoop is of voor eigen gebruik. Hij liet me die middag alvast de boerderij zien zodat ik de volgende dag wist waar ik moest zijn. We zouden om 5:30 beginnen met het land te bewerken omdat het rond die tijd nog redelijk koel is. De boeren werken meestal vanaf de vroege ochtenduren tot een uur of 8:00 wanneer het eigenlijk al te heet is om nog fysiek werk te verzetten. Ze keren dan terug naar het land rond de namiddag tot de schemering. Momenteel vast bijna iedereen omdat de Ramadan begonnen is, zo ook Abdella. Tussendoor je dorst lessen zit er voor hun dus niet in.

Die ochtend gingen we het onkruid rondom de mais wieden. Het onkruid groeit hier door de regenbuien 3x zo snel dan in Nederland, dus dat was nogal een klusje. Je bukt constant om met kracht de wortels te verwijderen met een schoffel. Ik was heel tevreden met het feit dat ik het afgelopen jaar veel rugoefeningen gedaan heb in de sportschool, anders was dit echt een hel geweest. Ik heb ongeveer 2 rijen gewied, dit is maar een klein stukje ten opzichte van het stuk land. Genoeg werk aan dus, maar ik vond het leuk om te doen. Abdella kon me ook veel vertellen over composthopen maken en over welke gewassen er verbouwd worden in elke maand. Momenteel is de landbouw gericht op mais, pepers en lokale groene bladgroenten zoals ayoyo en aleefu. In principe wordt op de boerderij werken buiten het lichtere fysieke werk niet gezien als een vrouwen job hier, maar ik kon gelukkig gewoon mijn gang gaan. Rare saleminga’s zullen ze vast gedacht hebben..

Op zondag heb ik samen met Lennart en Naakela heel de dag gerelaxed in het zwembad. Vervolgens moesten we in noodweer naar huis en waren we vrij doorweekt. Het bliksemt hier bijna altijd als de regenbuien beginnen, wat best een indrukwekkende belevenis is. Ook is het landschap mooi groen aan het worden door het beginnende regenseizoen.

Feitjes:

-De meeste Ghanezen die ik spreek houden erg van voetbal, veel van hen kennen ook de Nederlandse spelers.

-Op sommige scholen wordt nog aan caning gedaan, het slaan van de leerlingen met een stok om ze te disciplineren. Het mag niet meer, maar gebeurd nog wel.