Week 6

Antire (goedemiddag),

Deze week voelde ik me lekker productief. Ondanks dat mijn stageplaats het merendeel van de moeders met ondervoede kinderen die stabiel zijn naar huis heeft gestuurd, zij lopen meer risico op COVID-19 in het rehabilitatie dan in hun eigen dorpjes momenteel. Ik heb hierdoor in het Nutrition centre weinig te zoeken nu.

Ik ben daarom nu voornamelijk bezig met onderzoek doen naar ‘the double burden of malnutrition’ in een nabij gelegen dorpje. The double burden houd in dat je bijvoorbeeld op populatie niveau zowel mensen met ondervoeding hebt als personen met overgewicht die een vitamine of mineralen tekort hebben. Het is hier namelijk zo dat er in de dorpjes vooral sprake is van het eerste, en in de stad overgewicht ook voorkomt door de Westerse leefstijl die in opkomst is: Een overvloed aan suiker en vetrijke producten in de supermarkten en een baan waarbij men niet veel beweegt en vooral gebruik maakt van de auto of openbaar vervoer. Voor dit onderzoek interview ik verschillende mensen, waaronder ook de community nurses (soort wijkverpleegkundigen). Dit zou Ghana niet zijn als het geen opgave was om dat voor elkaar te krijgen. Ik ben deze week welgeteld 3 keer langs geweest bij een kleine medische kliniek in het dorp Sognaayili om te zien of ik een verpleegkundige kon interviewen. De eerste dag kreeg ik van een werknemer te horen dat ik eerst de dokter moest spreken om toestemming te kunnen krijgen. Ik mocht plaats nemen in de wachtkamer om op hem te wachten. Na 1,5 uur had ik daar wel genoeg van, waarna ik vroeg of ze wellicht konden bellen als hij zou komen. De volgende dag kreeg ik bericht dat hij aanwezig was, maar dat ik even een brief op moest stellen waarin ik uitleg zou geven over wat ik precies wilde doen. Ik een brief schrijven dus. Was niet goed; hij moest in een officieel format uitgetypt en uitgeprint worden, anders ging het natuurlijk helemaal mis met de verslaglegging van deze activiteit. Kortom: Ik zat vast in het bureaucratische systeem van de gezondheidszorg hier. Aangezien ik niet direct een printer tot mijn beschikking had en hiervoor naar een speciaal zaakje zou moeten vroeg ik maar of ik de dokter mocht bellen om het via de telefoon uit te leggen. Tot mijn verbazing kreeg ik zijn nummer ook. Na de dokter gesproken te hebben mocht ik wel langs komen, en was hij erg meedenkend en behulpzaam. Ik kon de volgende dag terug komen om dan aan een verpleegkundige mijn vragen te stellen. Dus ik ontmoette haar de volgende dag, waarna ik haar nummer kreeg om later die week het interview te plannen. Blijkbaar wilde ze dit dan bij haar thuis doen, dus ik reed met haar mee om te zien waar ze woonde. Eenmaal in haar gezellige stekje aangekomen vond ze het gelukkig ook prima om het ter plekke te doen. Ze moest alleen wel even snel koken. Ondertussen bedacht ze dat ik vast voetbal wilde kijken op TV als vermaak.

Na het interview gedaan te hebben bleken de verschillende uitstapjes wel nuttig. Ik kreeg van haar een interessante uitleg over dat ondervoeding hier niet altijd een gevolg is van armoede. Veel dorpelingen zijn boeren namelijk, ze produceren zelf ook voedsel. Het is volgens haar eerder een ontoereikende kennis die er voor zorgt dat hun eetpatroon te eenzijdig is. De locals eten vooral mais waarvan ze het schilletje met alle vezels en vitamines verwijderen, om er vervolgens een maispapje van te maken. Dit wordt vervolgens bij bijna elke maaltijd gegeten. Daarnaast wordt het vee wat zij hebben eerder verkocht dan dat zij de dieren slachten en eten. Plantaardige eiwitbronnen zoals bonen worden ook verbouwd en verkocht om dan van de opbrengst mais te kopen voor de traditionele maaltijd zoals zij die gewend zijn. Ook fruit maakt niet echt deel uit van dit traditionele eetpatroon, en als er groente is in het regenseizoen wordt dat wel gebruikt, maar zo lang doorgekookt in een stoofpotje dat praktisch alle vitamines en mineralen eruit zijn.

Momenteel ben ik bezig met alle oorzaken helder op een rijtje te krijgen, aangezien er meerdere factoren zijn die een rol spelen in het ontstaan van de voedingsproblematiek. Naast dat ik veel kan leren van de locals en het bezoeken van de dorpen en de stad zijn er gelukkig ook genoeg artikelen te vinden om een goed beeld van the double burden te krijgen. Nog genoeg te doen dus.

In ander nieuws: Vanavond rol ik wellicht van de bank af om een drankje doen met de vriendelijke jongeman die in de kliniek werkt en mijn nummer niet alleen gebruikte om me op te hoogte te stellen van wanneer de dokter zou komen. Ben heel benieuwd of dit puur vriendschappelijk bedoeld is of dat hij het wellicht als een date ziet, ondanks dat hij getrouwd is en naar mijn vermoeden ook een kind heeft. Dat zou trouwens geen schandaal zijn hier: Bijna iedere man heeft meerdere vrouwen. Of ze nu moslim of christelijk zijn.

Dat was het weer voor deze week. Hoe is de situatie nu in Nederland? Ik hoor allerlei vergaande maatregelen voor het corona virus. 😷

Feitjes:

- Gezinnen hebben soms matchende outfits om te laten zien dat ze bij elkaar horen.

- Polygamie is vanuit de Afrikaanse cultuur de standaard.

- In Ghana is het momenteel 2 uur vroeger dan in Nederland.